In memoriam

In memoriam Peter de Bruijn

Eerder deze week bereikte ons het treurige bericht dat onze oud-korfbaltrainer Peter de Bruijn is overleden. Waar Els de Bruijn als eerst langs de zijlijn van onze velden kwam te staan, nam Peter het na enkele jaren van haar over. Dit met in mei 2006 als hoogtepunt een historische promotie naar de Overgangsklasse, na winst van Astrantia 1 op Peelkorf 1 in Ysselsteyn.

Peter heeft in zijn jaren in Middelaar veel betekend voor onze dames. Maar ook na zijn tijd als trainer kwamen we Peter met regelmaat tegen: als trainer van een andere vereniging, als scheidsrechter of gewoon als supporter van Astrantia/ONA.

Namens heel Astrantia wensen wij in het bijzonder Els, maar uiteraard alle overige naasten heel veel sterkte met dit grote verlies.

In memoriam Rob Kroesen

Afgelopen weekend bereikte ons het verdrietige bericht dat onze vorige trainer Rob Kroesen zaterdag 10 september is overleden. Tijdens de seizoenen 2017-2018 en 2018-2019 was Rob de trainer van het eerste elftal van Astrantia. Rob was al enige tijd ziek en is helaas maar 53 jaar oud mogen worden. Naast Astrantia, is de uit Nijmegen afkomstige trainer ook werkzaam geweest bij Heumen, BVC’12, Menos, SIOL, Hapse Boys, RODA’28, SV Milsbeek en Orion.

Als eerbetoon zal er voorafgaand aan de eerstvolgende thuiswedstrijd, Astrantia 1 – Heijen 1 (zondag 18 september, 12.00 uur), een minuut stilte worden gehouden.

Namens heel Astrantia wensen we zijn vrouw, (klein)kinderen en andere naasten heel veel sterkte met dit grote verlies.

In memoriam Theo Simons

Er zijn Astrantianen en er zijn oer-Astrantianen. De laatste groep is een zeer select gezelschap. Theo Simons was zo’n oer-Astrantiaan. Hij begon met voetballen toen het veld van Astrantia aan de Witteweg lag. De tegenwoordig gebezigde term ‘het veld groot houden’ was daar bijzonder want de lijnen lagen direct aan de weg. Er waren geen kleedkamers en voor uitwedstrijden was het verzamelen bij Wim Nagels. Ook bij uitwedstrijden was er vaak geen kleedruimte en gedoucht werd er dan bij de tegenstander thuis.

Theo was rechtsback en heeft in vele elftallen van Astrantia gespeeld. Uiteraard in het eerste elftal en later in het vierde en het vijfde. Zoals het een mooie echte verdediger betaamt toonde Theo altijd volle inzet en verzaakte hij nooit. Theo is 9 jaar lang bestuurslid geweest en ook daar was hij een drijvende kracht die veel gerealiseerd heeft en met veel inzet gebouwd heeft aan een Astrantia waar we vandaag de dag nog trots op mogen zijn. Een bijzonder wapenfeit is dat Theo de initiator was van de veel bezochte veteranenbingo op tweede kerstdag. Het was dan ook niet verwonderlijk dat hij als eerste gehuldigd werd als grootste vrijwilliger van Astrantia, hij kreeg een houten schaar met een mooi boeket erop, de huidige Astrantia Award.

Theo zorgde ook voor nieuwe generaties Astrantianen, die naast voetballen ook weer veel voor de vereniging doen. Theo was in alle jaren een trouwe supporter. Thuis maar ook uit. Theo en Annie tuften in hun autootje Noord-Limburg en Brabant af om van hun jongens te genieten. Heel af en toe kreeg Theo een bon voor te hard rijden maar langs de lijn was hij de rust zelve. En na het laatste fluitsignaal evalueerde hij de wedstrijd met zijn zoons en kleinzoons.

Zíjn wedstrijd is gespeeld. Op 11 oktober 2021 is Theo gestorven. Hij was 72 jaar lid van de vereniging. Astrantia wenst de familie Simons heel veel sterkte, liefde en kracht toe.

In memoriam Hans Bongartz

Astrantia heeft helaas afscheid moeten nemen van één van haar succesvolste trainers, zo niet de succesvolste trainer. Hans Bongartz, beter bekend als Munjoz, is helaas overleden.

Hans was meerdere periodes trainer van Astrantia en ook keeperstrainer. Met zijn bevlogenheid liet hij zijn trainingen tot een beleving worden. Hoogtepunt was het kampioenschap van het eerste elftal tegen NDT en in hetzelfde seizoen ook de winnaar van de Noordlimburgcup. In 2018 werd Hans gehuldigd met zijn 50-jarig lidmaatschap van Astrantia.

In memoriam Theo van Schaijk

Helaas heeft de Astrantia-familie veel te vroeg afscheid moeten nemen van Theo van Schaijk. Theo was niet alleen een trouwe supporter maar stond ook altijd klaar om op zijn kenmerkende aimabele wijze Astrantia te helpen daar waar nodig. Toen zijn beide zonen, Mario en Rik, nog actief voetbalden of in geval van Mario ook als grensrechter actief waren, was Theo altijd als aandachtige toeschouwer aanwezig. Nooit zozeer op de voorgrond tredend maar vooral genietend van het plezier en de gezelligheid van wat iedereen beleefd aan het favoriete spelletje.

Jarenlang was Theo samen met Geert Pouwels een vaste waarde van de klusploeg. Het adagium, je moet het dak repareren als de zon schijnt was Theo absoluut toevertrouwd. Met veel zorg deed Theo samen met Geert jarenlang het nodige onderhoud en op een wijze dat ze met vooruitziende blik de grote mankementen vaak voor waren. Deze vooruitziende blik resulteerde in letterlijk en figuurlijk grote verdienste. In 2015 kreeg de klusploeg dan ook zeer terecht de Astrantia award als een ode en grote dank voor alle vrijwillige inzet.

Astrantia SV is Theo veel dank verschuldigd en wenst Ria, kinderen en de kleinkinderen heel veel liefde en kracht om dit verlies te verwerken.

In memoriam Albert Lemmen

Erelid ten voeten uit. 80 jaar geleden begon het…

De toen 16-jarige Albert werd lid van wat we inmiddels met recht ‘zijn Astrantia’ kunnen noemen. 100% als spelend lid, maar al gauw kwamen daar met dezelfde overtuiging steeds meer andere taken bij. Meest trouwe supporter was zijn laatste, maar bijzonder eervolle taak uit het rijtje. Volgens het boek 75 jaar Astrantia een alleskunner. Samen met Willy Thijssen bedenker van de naam van ons clubgebouw, de Martel. Vanaf 1953 in functies als penningmeester, secretaris, scheidsrechter, grensrechter, leider en consul. Op donderdagavond verzorgde hij samen met Mina de lotto en de toto. Op zondagavond belde de krant naar huize Lemmen en in het verslag dat Albert van de wedstrijd deed was er steevast sprake van minstens één scrimmage voor het doel. Vaak betrof het dan een tegendoelpunt.

Samen met Toon Bouhuis, Harry Lemmens en Wim Nagels vormde Albert ‘de harde kern’, vier hardcore supporters maar ook vier ondernemers met een geel/zwart hart die met hun ondernemersgeest Astrantia door menig lastige periode heen hebben geloodst. De laatste jaren was Albert alleen nog supporter. En dat met volle overtuiging. Hij miste bijna geen wedstrijd en zwaaide en juichte om het hardst. Hij kwam met zijn autootje, later met zijn scootmobiel of werd door Toon en Lenie Giesbers opgehaald voor de uitwedstrijden, waar ze dan met zijn invalidekaart bijna altijd een goede parkeerplaats hadden. Zijn kleinkinderen in actie zien in het geel/zwart was het mooiste wat er maar was, maar hij genoot ook van het rood/wit van ONA en van de jongens van het Eerst die hij niet zo goed van naam kende. Zijn eigen parkeerplaats, tribune en bij koude dagen zijn prominente plek achter het raam van de bestuurskamer. Samen met Piet Siebers. En koffie, liefst binnengebracht door Ine zelf. En of de korfbaldames daar nou net wilden bespreken of niet, de heren namen er hun plaats in. En ergens was dat juist ook het mooie, die extra input van deze wijze heren, ook al bestond die wel eens in het verzoek aan de korfbaltrainer om tijdens de wedstrijd van het voetballende Eerst toch liever gewoon even de mond te houden. Als de wedstrijd afgelopen was, zei Albert bijna standaard: “Bedankt voor de fijne middag!” en ging naar huis. Of naar een late korfbalwedstrijd ergens diep in Brabant.

Albert, blijf genieten daarboven. Nu ook weer samen met Mina. Namens alle leden bedankt voor je onvoorwaardelijke inzet, passie en liefde voor onze club. Het was een wens van Albert dat er bij zijn afscheid gedoneerd kon worden aan zijn club. Op het moment van schrijven heeft de vereniging al menige donatie mogen ontvangen. Zo had Albert het precies bedoeld: zijn Astrantia voort laten leven, ook op moment dat hij er zelf geen deel meer van uit kan maken.

In memoriam André Giesbers

André komt uit een gezin waar het geel/zwarte Astrantiabloed door ieders aderen stroomt. Gekscherend hebben we weleens gezegd dat een Astrantria-elftal uitsluitend bestaand uit leden van de familie Giesbers niet onmogelijk zou zijn. Een elftal dat gezien de beleving en het talent ongetwijfeld ook hoge ogen zou gooien. En dat is niet zonder reden. Het voelt als de dag van gisteren dat we André tijdens de nieuwjaarsreceptie in 2015 huldigden voor zijn 40 jaar lidmaatschap.

André was een speler op wie een trainer altijd voor de volle honderd procent kon rekenen. Talent gekoppeld aan inzet en onvermoeibaarheid. Op nagenoeg iedere positie was hij inzetbaar en van daaruit manifesteerde hij zich met zijn karakteristieke spel op basis van kwaliteit en onverzettelijkheid. Juist ook omdat iedereen wist dat je op André als voetballer maar zeker ook als mens kon bouwen, was hij graag gezien binnen de hele vereniging. Als een elftal mankracht tekort kwam dan kon je op André altijd een beroep doen. Ook al betekende dat soms twee wedstrijden in één weekend. Niet alleen als voetballer maar ook als jeugdtrainer en jeugdleider was André actief en probeerde daarbij zijn liefde voor het voetbal en Astrantia op de jongere generatie over te brengen. Het tekent André als pure sportman maar bovenal als een echte Astrantiaan.

Vanwege zijn grote verdiensten voor Astrantia kreeg André in 1998 de Sporasprijs. In 2010-2011 werd hij samen met zijn broers Wim, Toon en Theo kampioen met het legendarische vierde elftal. Het is tot op heden het laatste kampioenschap bij de senioren van de afdeling voetbal! André was zonder dat hij daar aanspraak op maakte één van de sterkhouders van de elftallen waarin hij speelde. We herinneren ons André daarom met name als een speler die vooral zijn voeten liet spreken. Geen grootspraak maar vooral met beide voeten op de grond. Dat was André ten voeten uit en zo kent iedereen hem. Een levenshouding die respect verdient. Afgelopen week was het Champions League en werd er over gesproken dat hier geschiedenis werd geschreven. In deze vluchtige tijden is geschiedenis echter een rekkelijk begrip. Wat nu in het nieuws is, is morgen misschien alweer vergeten. Als vereniging houden we daarom niet van zulke grote woorden. We respecteren de eenvoud en vooral ook de wetenschap dat een vereniging leeft bij het pure verenigingsgevoel van haar leden. Een verenigingsgevoel waarin woorden als ‘samen’ en ‘wij’ belangrijker zijn dan het woordje ‘ik’. André is daarin een groot voorbeeld voor ons allemaal.

Astrantia is André dankbaar en vooral trots dat hij zonder grote woorden mede de geschiedenis van Astrantia heeft geschreven in geel en zwart. Dat is geschiedenis die we nooit vergeten. Ook morgen niet en overmorgen! Het is een dierbare herinnering voor het leven. André bedankt voor je onvoorwaardelijke inzet voor Astrantia. Namens de gehele vereniging wensen we de kinderen, de familie en vrienden van André veel moed, veel kracht en vooral veel liefde toe.

In memoriam Anny Bus
Erelid worden van Astrantia is iets bijzonders. Zonder andere leden tekort te willen doen, behoren ereleden van Astrantia tot een illuster gezelschap, mensen, die jarenlang van grote waarde zijn of zijn geweest. Anny Bus was in alle opzichten een voorbeeld voor hoe je het woord vrijwilliger zou kunnen definiëren. Met het adagium handen heb je om te geven was Anny een voorbeeld voor velen. Voor Anny was nooit iets teveel en op Anny kon altijd een beroep worden gedaan.

Meer dan 25 jaar was zij de beheerster van de kantine en vanuit die functie was zij ook actief in het bestuur van Astrantia. Ook op vele ander vlakken was Anny altijd in touw voor Astrantia. Zij zat in de organisatie van de vierdaagse en was jeugdleidster, zij nam vaak het voortouw en stond ons allen met raad en vooral ook met daad bij. Niet alleen voor de schermen was de inzet van Anny zichtbaar maar ook achter de schermen was Anny actief. Jarenlang zorgde ze samen met andere vrijwilligers dat kantine en kleedkamers schoon werden gemaakt. Dit alles met een betrokkenheid waarin Astrantia als geheel centraal stond.

Anny vond het zelf allemaal niet zo bijzonder wat ze voor de club deed, ze vond het vanzelfsprekend en juist dat maakte Anny tot een bijzondere Astrantiaan. Drie jaar geleden zou Anny gehuldigd worden voor langjarig lidmaatschap. Maar omdat ze een jaar eerder ook al gehuldigd was bij haar afscheid als, zag ze ervan af. “Nóg een huldiging? Nergens voor nodig!” Eind september vorig jaar nam Anny de honneurs nog waar in de kantine. Niemand kon toen bevroeden dat dit één van de laatste keren was dat zij zich in kon zetten voor Astrantia.

Op 29 november 2014 hebben we helaas veel te vroeg afscheid moeten nemen van Anny Bus. Ofschoon Anny het zelf nooit zo ervaren heeft, is Astrantia Anny veel dank verschuldigd voor alles wat zij voor de club heeft gedaan. Tijdens de traditionele nieuwjaarsreceptie van Astrantia op 1 januari werd het muisstil in de kantine toen Anny postuum tot erelid werd benoemd. De stilte, het grootste bewijs van dank aan Anny en haar onvoorwaardelijk inzet voor Astrantia.

In memoriam Toon Bouhuis
Woensdag 22 februari vernam Astrantia Sportvereniging van het overlijden van erelid, voormalig bestuurslid en elftalleider Toon Bouhuis. Ons medeleven gaat uit naar de familie Bouhuis.

Veel leden kenden Toon als een sportief lid en trouwe supporter van het eerste elftal. Zelf heeft hij in de naoorlogse periode jarenlang bij het eerste team van Astrantia onder de lat gestaan en was hij met zijn enorme lengte een imposante figuur in het elftal. Als veteraan stond hij ook zijn mannetje in de nadagen van zijn actieve loopbaan. Behalve met zijn sportieve inzet bewees Toon ook leiderschap in het bestuur. Meer dan 20 jaar trok hij ook daar mee aan de kar en later ondersteunde hij bijna 8 seizoenen het eerste team als elftalleider en grensrechter. Met name zijn bijdrage als grensrechter kon, gezien zijn enorme lengte, door de scheids nooit over het hoofd worden gezien.

Na zijn actieve tijd troffen we Toon vaak op het voetbalveld voor zowel thuis- als uitwedstrijden van het eerste team. Toon vervoerde graag meerdere supporters mee naar de uitwedstrijden. Op de donderdagse clubavond was hij er voor een potje kaart met zijn clubgenoten en een voetbalpraatje en beleefde ook daar plezier aan. Als keeper, met een vooruitkijkende blik, wist hij precies wie de komende zondag onze tegenstander was. Hij kon daar met zijn eeuwige keepersogen opmerkelijke prognoses over geven.

Astrantia verliest in hem een trouw lid. Wij wensen zijn familie en iedereen die hem dierbaar was veel sterkte toe.